افسانه نرگس

کیمیاگر افسانه نرگس رامی دانست. جوان زیبایی که هر روز می رفت تا زیبایی خود را در اب دریاچه ای تماشا کند .چنان شیفته خود می شد که روزی به درون دریاچه افتاد وغرق شد.در جایی که افتاده بود گلی رویید که "نرگس"نامیدندش.  

 اما اسکار وایلد داستان را چنین به پایان نمی برد.   

می گفت:...

وقتی نرگس مرد ، اوریاد ها _ الهه های جنگل _  به کنار دریاچه آمدند. که از یک دریاچه آب شیرین به موزه ای سرشار از اشک های شور استحاله یافته بود.

اوریادها پرسیدند: چرا می گریی؟

دریاچه گفت: برای نرگس می گریم!

اوریادها گفتند: آه شگفت آور نیست که برای نرگس می گریی ...! هرچه بود با آن که همه ما همواره در جنگل در پی اش می شتافتیم ، تنها تو فرصت داشتی از نزدیک  زیباییش را تماشا کنی .

دریاچه پرسید: مگر نرگس زیبا بود؟

اوریادها شگفت زده پاسخ دادند: کی می تواند بهتر از تو این حقیقت را بداند؟

هر چه بود هر روز در کنار تو می نشت.

دریاچه لختی ساکت ماند، سرانجام گفت : من برای نرگس می گریم ، اما هرگز زیبایی او را درنیافته بودم.

برای نرگس می گریم ، چون هر بار از فراز کناره ام به رویم خم می شد، می توانستم در اعماق دیدگانش ؛ بازتاب زیبایی خود را ببینم. 

کیمیاگر گفت:" چه داستان زیبایی." 

کیمیاگر-پائولوکوئیلو 

 ترجمه آرش حجازی